میں پچھیا ہک دن کنجری توں ہے تیری اصل اوقات کتھاں
بڑا اچا رتبہ ہے عورت ہائی ازل توں کنجری ذات کتھاں
کتھے شرم حیا نوں ماریا ای تیری گھنڈ گھونگھٹ جھوجھات کتھاں
کئیں نچنڑ دا ہنر سکھایا ای ہوئی گھنگھرو نال ملاقات کتھاں
سک سڑ گئی ایں کوٹھی خانے وچ تیری حسرت تے جذبات کتھاں
تیرے ساز اچ باقی سوز نہیں تیرے سر سرگم نغمات کتھاں
تیری الہڑ شوخ جوانی ہائی ونج کیتی او خیرات کتھاں
ودی بستر بستر وکدی ایں کائی رات کتھاں کائی رات کتھاں
میرے ہر سوال تے چپ ہو کے روداد طویل سُچیندی رہی
سراپا شوخ ادا بنڑ کے رخسار توں زلف ہٹیندی رہی
کسے ڈونگی سوچ اچ گم ہو کے گلاں گزریاں یاد کریندی رہی
مڑ بدل کے یکدم تیور نوں کجھ تلخ حقائق سنڑیندی رہی
اکھیں نوٹ کے آکھے ہے بہتر میتھوں زندگی دے گزران نہ پچھ
گل چھیڑ نہ عزت شرافت دی خودداری دا نقصان نہ پچھ
میری عصمت نوں جئیں قتل کیتا میتھوں او ظالم انسان نہ پچھ
لکھاں بھیس بدل کے آ ویندن میتھوں راتاں دے مہمان نہ پچھ
جہڑا آویندا اے میری چوکھٹ تے او ہوش حواس کھڑا باہندااے
ایتھے ملاں زاہد قاضی وی گھٹ پی کے دین بھلا باہندااے
ایتھے ہر اک رشتہ مر ویندااے اوقات دا فرق مٹا باہندااے
پتر اگلی راتی ہو ویندااے پیو پچھلی راتی آ باہندااے
جہڑے گھنگھرو بنھ نچویندے ہن انہانوں رتبہ یاد دِوایا کر
ہر گل مینوں سمجھائی رکھداایں کجھ انہانوں وی سمجھایا کر
بندہ قاؔسم غیرت مند دسداایں ساتھوں اپنڑاں آپ بچایا کر
متاں جگ تے ہو رسوا جاویں میرے کوٹھے توں نہ آیا کر