دوہڑہ
ٹھپے راہنڑ دے درؔد رَسائی دے ورقے وَت چھیڑ نہ ذِکر پُرانڑے
سئے مُدت دے بعد اَساں کملیاں دا ہُنڑ آیائے ہُوش ٹِکانڑے
رُسوائی دے قفس دے مُٹھیاں نوں گھت نئیں لالچ دے دَانڑے
تیری نسل تے وِسنڑ حرام دی موت اے اُوہ بھُل وَنج وقت وِیہانڑے
مہر غلام محمد درد
