ڈنگ رستمؔ عاجزی نال نبھا بھاندے نؤں مغرور خدا نوں

دوہڑہ

ڈنگ رستمؔ عاجزی نال نبھا بھاندے نؤں مغرور خدا نوں

ہئی قائم ایمان تاں کیوں سمجھیندا ایں شہہ رگ توں دور خدا نوں

ساڈی سونپنڑی کیتی اے رو رو کے میرے پاک حضورﷺ خدا نوں

اساں ہک نہ ہک ڈینہہ مل پونڑاں ایں ہویا جے منظور خدا نوں

رستم جھایا

کمظرف انسان نوں سنگت دا قائدہ پہلی گل اے پڑنا ای نئیں چاہیدا

دوہڑہ

کمظرف انسان نوں سنگت دا قائدہ پہلی گل اے پڑنا ای نئیں چاہیدا

کسے راٹھ نوں مگر بے لجیاں دے بلڑے مچ اچ وڑنا ای نئیں چاہیدا

جداں مندا ایں ضد شیطانی فعل اے مڑ ضد تے اڑنا ای نئیں چاہیدا

صلح کرنی ہوے رشتے دے کے وت رستمؔ لڑنا ای نئیں چاہیدا

رستم جھایا

ڈھڈوں ڈھئے کے جدنڑ کریم توں منگیے کر سوچ توں ڈھیر عطا دیندائے

دوہڑہ

ڈھڈوں ڈھئے کے جدنڑ کریم توں منگیے کر سوچ توں ڈھیر عطا دیندائے

جیہڑے وہم گمان اچ نئیں ہوندے او سکھ وی جھولی پا دیندا اے

گھتے آدم واسطہ مدنیﷺ دا اسے ویلے میل کرا دیندا اے

لئے پھد تاں نکی جئی غلطی توں عالم ابلیس بنڑا دیندا اے

رستم جھایا

جیہڑا کردا اے کئیں دی عزت تے حملہ | پنجابی شاعری

دوہڑہ

جیہڑا کردا اے کئیں دی عزت تے حملہ خود عزت دار نئیں ہوندا

بھانویں رستم ٹکرے مسجد وچ اوہدا کوئی اعتبار نئیں ہوندا

بندے عزت دار نوں کئیں قیمت زر نال پیار نئیں ہوندا

دسے کونڑ کمینیاں بندیاں نوں سانگا کاروبار نئیں ہوندا

رستم جھایا

بھکھے بشر نوں کجھ نہ دے کے بھنڈنڑاں رسوائی دی حد نئیں مک گئی

دوہڑہ

بھکھے بشر نوں کجھ نہ دے کے بھنڈنڑاں رسوائی دی حد نئیں مک گئی

کٹھے پنج پنج قتل وسیب دے وچ جنڑیائی دی حد نئیں مک گئی

سنڑیں جتیاں مِلُخ جنازے پڑھدائے وڈیائی دی حد نئیں مک گئی

کتے کھوجی بنڑ گئے رستم جھایا بندیائی دی حد نئیں مک گئی

رستم جھایا

میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا

غزل

میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا
یہ حوصلہ بھی یہاں پر کسی کسی میں رہا

طواف کوچۂ جاناں سے پیرہن دل کا
اٹا ہوا صلۂ خاک بے بسی میں رہا

قبائے عظمت انساں ملی فقیروں کو
فقیہ شہر تو کیا کیا نہ سروری میں رہا

کھنچا ہے زخم عداوت سے دوستی کا لہو
جسے عزیز رکھا جاں سے دشمنی میں رہا

چراغ رکھ دیے سورج کے سامنے لا کر
مگر وہ فرق نہ جانا جو روشنی میں رہا

زبان کھلتی تو ہوتا قدم قدم مقتل
سکوت خوف کی صورت گلی گلی میں رہا

عابد جعفری

عابد جعفری کا مکمل شعری مجموعہ پڑھیں

تفصیل

آپ رونق محفل میں عابد جعفری کی لکھی ہوئی اردو غزل میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا پڑھ رہے ہیں۔ میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا اردو شاعری کی مشہور غزلوں میں سے ایک ہے جسے عابد جعفری نے لکھا ہے۔ آپ اوپر دیے گئے بٹن 'عابد جعفری کا مکمل شعری مجموعہ پڑھیں' پر کلک کرکے عابد جعفری کا مکمل شعری مجموعہ بھی حاصل کرسکتے ہیں۔ میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا ایک بہت ہی مقبول اردو غزل ہے۔ اگر آپ کو میں اجنبی رہا سب سے مگر سبھی میں رہا پسند ہے تو آپ اردو کی دیگر خوبصورت شاعری بھی پڑھنا پسند کریں گے۔ اگر آپ اردو میں مزید رومانوی شاعری پڑھنا چاہتے ہیں تو آپ اداس شاعری بھی پڑھ سکتے ہیں۔ ہمیں امید ہے کہ آپ کو رونق محفل میں اردو شاعری کا خوبصورت مجموعہ پسند آئے گا۔ دوستوں کے ساتھ شیئر کرنا یاد رکھیں۔

Ghazal

mein ajnabi raha sab se magar sabhi mein raha
yeh hosla bhi yahan par kisi kisi mein raha

tuwafe koochae janan se perhan dil ka
atta hwa silae khaake be basi mein raha

qbaaey Azmate insaan mili faqeeron ko
fiqihe shehar to kya kya nah sarwari mein raha

khincha hai zakhame adawat se dosti ka lahoo
jisay Aziz rakha jaan se dushmani mein raha

chairag rakh diye Sooraj ke samnay laa kar
magar woh farq nah jana jo roshni mein raha

zubaan khulti to hota qadam qadam maqtal
sukut khauf ki soorat gali gali mein raha

Aabid Jafri

Read Complete Poetry Collection of Aabid Jafri

Description

you are reading mein ajnabi raha sab se magar sabhi mein raha written by Aabid Jafri at Raunaq e Mehfil. mein ajnabi raha sab se magar sabhi mein raha is one of the famous ghazals in Urdu poetry written by Aabid Jafri. You can also find the complete poetry collection of Aabid Jafri by clicking on the button 'Read Complete Poetry Collection of Aabid Jafri' above. mein ajnabi raha sab se magar sabhi mein raha is a Very popular best Urdu Ghazal. If you like mein ajnabi raha sab se magar sabhi mein raha, you will also like to read other popular Urdu Poetry. You can also read Sad Poetry, If you want to read more love poetry in urdu. We hope you will like the Beautiful collection of Urdu poetry at Raunaq e Mehfil; remember to share it with friends.

ٹھپے راہنڑ دے درؔد رَسائی دے ورقے وَت چھیڑ نہ ذِکر پُرانڑے

دوہڑہ

ٹھپے راہنڑ دے درؔد رَسائی دے ورقے وَت چھیڑ نہ ذِکر پُرانڑے
سئے مُدت دے بعد اَساں کملیاں دا ہُنڑ آیائے ہُوش ٹِکانڑے
رُسوائی دے قفس دے مُٹھیاں نوں گھت نئیں لالچ دے دَانڑے
تیری نسل تے وِسنڑ حرام دی موت اے اُوہ بھُل وَنج وقت وِیہانڑے

مہر غلام محمد درد

قاسم کالوانہ پنجابی دوہڑے پنجابی شاعری : رونق محفل | Qasim Kalwana Punjabi Dohray Punjabi Poetry : Raunaq e Mehfil

1. دوہڑہ

   جیہڑا عشق توں باہر نماز پڑھے اوہدا ٹھیک مصلی ای کئی نئیں
   جیہڑا عشق تے مذہب دو سمجھے اہدے ورگا جھلا ای کوئی نئیں
   سدھی گل اے قاؔسم سمجھ تاں سئی میری گل اچ رلا ای کوئی نئیں
   جس دل وچ حب نئیں پنج تن دی اس دل اچ اللہ ای کوئی نئیں

   قاسم کالوانہ

جاوید راز دے پنجابی دوہڑے پنجابی شاعری | Javed Raaz Punjabi Dohray Punjabi Poetry

دوہڑہ

اس دور جدید دی منڈی وچ مسیں عزت بچا کے ول آیاں

ہر خواہش نوں صبر دی سولی تے پُٹھا میں لٹکا کے ول آیاں

میں وی راز ترقی گھنڑ گیئم فوراً پچھتا کے ول آیاں

او پگڑی ویچ کے ڈھیندی ہائی میں لعنت پا کے ول آیاں

کاوش تمیمی دے پنجابی دوہڑے پنجابی شاعری : رونق محفل

دوہڑہ

گندے ذہن دے آکھے لگ کے گندہ روز ضمیر کریندا ایں
روندے چھوڑ کے بال نمانڑیں راتاں چکلیاں وچ گزریندا ایں
ماں تیری ہمسایاں کولوں آٹا روز ادھارا منگے
توں بہناں دے کنگنڑ دے کے جوا کاوؔش کھیڈ چھڑیندا ایں

کاوش تمیمی

دوہڑہ

تن تنہا کفار دے وچ سارے فرض ادا کر گئی اے
رج کے ساری دنیا کولوں کفر دے منہ تے لعنت پئی اے
برقعے کانڑ اسلام نوں کاوؔش کیڈی نڈر شہزادی ڈھئی اے
جیہڑی جان تلی تے چا کے پردے واسطے لڑدی رئی اے

شاہ محمد دانش دی پنجابی شاعری

نظم

میرے اجڑنڑ دا موجب کوئی ہور نئیں، مینوں جاء جاء رلایا اے میرے کملے دل

ایہ صدا تے گدا میرا پیشہ تاں نئیں، میتھوں کاسا چوایا اے میرے کملے دل

ایہدی من کے صلاح کیتی زندگی تباہ، کئہیں تے کیتا وساہ دربدر ہو گئیم

ہاموں گزران سکھاں دی آغوش وچ، ایہدی من کے میں دکھاں دا گھر ہو گئیم

اوڈھر رہ گئیاں کہیں دی یاداں دے گلستان وچ، کئہیں لاوارث دی کچی قبر ہو گئیم

جیندی بھائیوالی منگنڑی ھا ادھ راستے، سیت ستی اوہدا ہم سفر ہو گئیم

اوہدی ہر لوڑ پوری کرنڑ واسطے، میتھوں گھر تائیں وِچایا اے میرے کملے دل

ایہ صدا تے گدا میرا پیشہ تاں نئیں، میتھوں کاسا چوایا اے میرے کملے دل

ہاموں وسدا تے کردا ملکھ ریس ہا، میرا اجڑن وی جگ تے مثال ہو گیا اے

ساری رُتاں دی گل اے میرا خیرخواہ، متھے لگدا وی نئیں ایہ کمال ہوگیا اے

بھانویں بہہ کےشریکاں دی محفل دے، وچ ہس کے آدھا اے کہ داؔنش کنگال ہو گیا اے

ہنڑ وی خاموش ہاں اوہدے ہر ظلم تے، اُس بشر نوں بھلاونڑ محال ہو گیا اے

میرا بنڑ دا وی نئیں تے وسر دا وی نئیں، ڈاھڈا اوکھا پھسایا اے میرے کملے دل

ایہ صدا تے گدا میرا پیشہ تاں نئیں؛ میتھوں کاسا چوایا اے میرے کملے دل

شاہ محمد داؔنش

عابد حسین عابد تمیمی دی خوبصورت پنجابی شاعری

دوہڑہ

جیویں بیوہ اکھ چوں اتھرو ڈھاندن میرے مولا کجھ سنڑوائی کر
کشمیر اچ میرے ویر پئے کسدن ابابیل دی فوج منگائی کر
اگے زخم ہن تازہ شہ رگ دے نہ سال دے سال ڈکھائی کر
جے تائیں کشمیر آزاد نہ ہووے میرے وطن تے عید نہ آئی کر

عابد حسین عابد تمیؔمی

قطعہ

کھلو اے گردش دوراں مقدر آزماونڑ دے
مینوں ہنجواں دے بلھیاں نوں اوندے در تے نچاونڑ دے
او عاؔبد دور بے شک ہے مناونڑ آگیا اے مینوں
توں خواباں دے سوالی نوں ذرا نیندر تاں آونڑ دے

مہر غلام محمد درد دی پنجابی اسلامی شاعری

دعا

توں اطہر میں بدکار ہاں میرے اللہ توں دو جگ دا مختار مالک ہکلا
نہ توں کئیں دا بیٹا نہ توں کئیں دا باپ ایں توں بے مثل ہئیں تے مثال اپنڑیں آپ ایں
توں مالک تے رازق تے مشکل کشا ایں سَمِیْعُ الْبَصِیْر ایں سَمِیْعُ الْدُعَا ایں
قبول اک گنہگار دی التجا کر مسلماں نوں ایمانی جذبہ عطا کر
مٹا دے زمانے تو فرقہ پرستی وسا ساڈے اجڑے ضمیراں دی بستی
بھٹک گئی اے امت تیرے مصطفیٰﷺ دی نہ رئی کئیں نوں پہچانڑ دھی دی تے ما دی
پیا اج بِھرا دا بِھرا خوں پیندااے تیرے جگ تے مفلس پیا اوکھا جیندا اے
تڑپدا پیا اے ساڈی غیرت دا لاشہ پئے ظلم ہوندن اِتھاں بے تحاشا
ختم جلدی گمراہی دی اے سزا کر جگا سُتے جذبے تے زندہ حیا کر
خدائی مخالف طرفدار کوئی نئیں تیرے باج ساڈا مددگار کوئی نئیں
قدیر ایں کبیر ایں تے غفار توں ایں اساں ہاں سیاہ کار ستار توں ایں
اساں پاپی عیبی اساں بھاویں جو ہاں مگر تیرے محبوب دے کلمہ گو آں
اُسے دے وسیلے کرم کر خدایا ہے مطلوب ہنڑ تیری رحمت دا سایہ
اسیں بنٹر کے رہ گئے آں دشمنڑ دا ہاسہ دسیندا نہ تیرے سوا کوئی پاسہ
ایہا درؔد دی عاجزانہ دعا اے اساڈے دلاں توں سیاہی مٹا اے
چا دے قوم مسلم نوں کامل ایمان اے وطن دا محافظ بنڑا ہر جوان اے
سوائے تیں توں کافر دا ڈر رہے نہ پالہہ رہوے جگ تے اسلام دا بول بالا

پنجابی دوہڑے حاجی محمد حیات بھٹی صاحب : رونق محفل

دوہڑہ

اساں کداں ہنڑ تہاڈے لائق دے رہے آں تہانوں ہور کھڈاونڑیں جھل گئے
تساں ڈھنگر دھریک کے کی کرنن سکھ جدنڑ تہاڈے پھل گئے
ساڈا خالص تیل وی کم نہ آیا تہاڈے سکے پانڑی بل گئے
افسوس حیاؔت اداں کنڈ کیتی اوئے جداں پیار جوانیوں ڈھل گئے

حاجی محمد حیات بھٹی

دوہڑہ

ساڈے پیار پچھیتیاں فصلاں ہن کدی اجڑ گیا کدی پھل لگ گئے
اسے کئی ڈیونہہ شوق دا کھیڈ لیا جیہڑے شاہ دے دل نوں ول لگ گئے
ارمان توں نکلیاں ہنجواں نوں کدی لڑھ ہئے گئی کدی ٹھل لگ گئے
روح جدنڑ حیاؔت اداس ہویا جھٹ اپنڑیں آپ دے گل لگ گئے